ÖZVERİDE bulunmaya ya da (Fedakârlık) yapmaya değer mi?

Farkında olmadan ve içten gelerek yapılan kendini ikinci plana atan davranışların nedeni- hedefi yoktur. Yaradılışı bencil olmayan insanların sergilediği samimi bir davranış biçimidir. . Örneğin anne olmak fedakâr olmak anlamına gelmez zira öyle anneler tanıdım ki kendi rahatı her şeyden önce gelen. Bu yüzden de “Anneler- babalar fedakârdır.” Sözünün her zaman ve herkes için geçerli olmadığını düşünürüm. Öyle olsaydı Çocuk esirgeme kurumu olmazdı. Bazıları fedakârlıkla enayiliği bir tuttuğu için değer kaybettirmeye çalışıyorlar ama olmuyor. Bazıları da yardım etmeyle fedakârlığı aynı şeymiş gibi gösteriyorlar ki kazın ayağı öyle değil. Tanımı doğru yapılmayan her sözcük insanda doğru durmaz. Asıl göreviyle özveri sözcüğünü birbirine karıştırmamak lazım. Örnek:  Annenin yemek yapması doğal bir şeyken, zamansız ve anne hasta ve yorgunken evladı bir şey istedi diye yapması özveridir. Öğretmenin, dersinin dışında öğrencisinin bir sorunuyla ilgilenmesi aynı şekilde özveridir. Hasta olduğum bir gün haber veremeden yetişkin öğrencilerim işten geldiler. Kanepede yatıyordum ve kalkacak halim yoktu. Bir iki geçmiş olsun sözlerinden sonra “Üzülmeyin öğretmenim biz sizi böyle de dinleriz.” dediklerinde utandım ve derse başladım. Bunun sohbet eder gibi ders anlatmam dan kaynaklandığını da fark ettim. 2 saatlik dersten sonra gittiklerinde mutlu olduğumu ve hastalığımın geçtiğini görünce özveride bulunduğunuz zaman size ilaç gibi geldiğini de öğrenmiş bulundum. Özveri geri dönüşümü beklenmeyen tek davranış biçimidir. Temelinde sevgi, saygı ve emek yatar. Düşünmekte bir özveridir. Sınırlı zamanı olduğu halde birinin, seni de bir süreye sıkıştırmış olması bile özveridir. Kafanıza kakıldığı zaman onun özveri değil zorunlu bir davranış olduğunu anlarsınız. Özveride bulunan insan, nasıl olursa olsa bunu yapmaktan mutludur. İçinde iyilik yatan her şey gibi özveride bir değerdir.