GURUR 2

Telefonda tanıdım onu. Kitap siparişi öncesi konuşmak isteyenlerden biriydi. Sesinden daha çok genç olduğunu ve üniversitede okuduğunu anladım. Coşkuyla dil öğrenmek istediğini ve İstanbul’da olduğunu söyledi ben de onu kızıma yönlendirdim. Kızımın yarı burslu öğrencisi oldu. Ders ücretini ödemek için araba tamircisi olarak çalışan bir işçinin oğlu… Yüreğime ılık esen bir rüzgâr gibi geldi. Kızım isterse hiç ücret ödemeyeceğini söylediği halde kabul etmeyen onurlu bir insan. Gerekçesi de “ Her emeğin bir karşılığı olmalı az ya da çok, paramı ödediğim zaman kendimi iyi hissediyorum.” Bu zamanda herkesin bedava diye boş mezara bile atladığı artı verilen emeğe,  emek verenin sanki göreviymiş gibi bakanların çoğunluk yüzdesinde – böyle insanların varlığı insana yaşama sevinci veriyor… Bu sonradan eğitimle kazandırılan bir duygu değil bu var oluştan gelen bir format… Bu tür insanlar diğer robotların( duyarsız –saygısız- vefasız kısaca –sızların yanında bir nefes gibiler… Her şeye hakkıymış gibi bedava bakan insanlar aslında bedava. Yanında bedava tencere takımı verseler de almayın ve dünyanızı karartmayın. Biliyorum ki hayata-aynaya hangi gözle bakıyorsanız kendinizi görüyorsunuz.