Günümüzde insanlarda az görülmeye başlayan çağın ve medyanın getirisi ekonomik koşulların zorlaması güzel duygulardan birini daha katletti. İçtenlikle söylüyorum ki samimi insanların mutsuzluğa düştüğü bir çağ yaşıyoruz. Konuşmalarımızda samimiyet var mı diye bakar olduk... İnsanlar o kadar ucuzlaştı ki "Her yol Roma'ya çıkar." felsefesini yani boşvermişliği yaşar oldu ve biz samimi insanları özledik. Yüzüne gülen, arkadan konuşanların sayısında müthiş bir artış görüldü. Medya sağolsun ucuz artiz yetiştirmekten yorulmadı. Eli yüzü düzgün bir kaç dizinin dışında yanar döner insanlar ve programlar yetişenlere yüzsüzlüğün prim yaptığını vurguladılar. Aşağılamaya teşekkür sözcüğü eş değerde gösterildi. Reyting uğruna insanlar susar oldular ya da reytinge uygun olanları konuşturdular ve cahil insanlar hemen uyum sağladı. Dizilerde ki kahramanları kabullenir oldular ve kendilerinden bir parça saydılar. Samimiyet sadece samimi insanların gönlünde kaldı. Samimi insan ne kaybeder? Cahil insanı- sorun insanı... sağa sola bakın bakalım ... İçtenlikle konuşan yani ne düşündüğünü söyleyen kaç kişi var ki? Hemen hemen çoğu "Ya şimdi doğruyu söylerek başıma iş açmayım." düşüncelerinde yok oldu... Düşündüklerimizi- hissettiklerimizi söylemek hakkımız var. Tabi ki dinleyecek adama. Darılır- kırılır- üzülür diyerek samimiyetsizlere cesaret vermiyor muyuz?
Yorumlar
Yorum Gönder