İnsan ilişkilerinde en büyük aşağılama kasten görmezliğe gelmek veya insanı o duruma düşürmektir. Ne kadar fenalık yaparsa yapsın insan ,kendine olan saygıdan asla bunu yapma , konuşmayabilirsin veya görüşmeyebilirsin ama var olanı yok sayamazsın. O bir gerçek kötü de olsa. Bir öğretmen arkadaş canı isteyince selam veriyordu. Onunla karşılaşınca"Acaba selam versem mi?" Alınmayacak bir selamı vermek kimsenin hoşuna gitmez. Bir gün kendisiyle karşılaşınca: "Lütfen karar ver, selamlaşalım mı yoksa görmemezliğe mi gelelim? " Cevap çok ilginçti. Sen bilirsin. Ben de devam etttim: "Selam vermekten sakınmam, önemli olan alacak olana selam vermek. Çekti gitti. Ondan sonra bir daha selamlaşmadık ama ben onu asla yok saymadım. Yeri gelince konuştuk. Sorunu sadece selam konusundaydı. İnsan olarak vardı ama selam konusunda yoktu ve ben de doğru olanı yaptım. Bir daha asla selam vermedim. Değişir mi? diye yanımdan geçerken göz ucuyla bakmadım dersem yalan söylemiş olurum. Hani verir de almazsam ayıp olur diye. Sonra alıştım. Hayatıma giren ve çıkan hiç bir şeyi yok saymıyorum. Onlar benim kadar gerçek sadece ilişkilerde nerede durmam gerektiğini biliyorum. Aslında yok saymaya çalışanlar kaçanlar kadar sevimli olamıyorlar. İşte seçim sonuçları gerçeği yok say bakalım sayabilecek misin?
Yorumlar
Yorum Gönder