Hayat insana çok şey öğretiyor. Eskiden herkesin eğitimden nasibini alacağını düşünürdüm ve emek vermede son derece cömert davranırdım. Zaman ilerledikçe umutları boşa çıkaracak insanı anlamam gerektiğini fark ettim. Başkalarını kırmayım diye kendime hiç acımadım. Çalış, uğraş babam uğraş...Oysa biraz da olsa hissediyordum olmayacak diye. Genellikle eş dost hatırına kabul ettiğim kişilerde bunu yaşadım. Ailesi sorunlu öğrenci hepten sorun. Aile kendilerinde sorun var mı yok mu diye düşünmüyor doğrudan çocuğu suçluyor. Ben böylecene iki sorunun arasına sıkışmış hem öğrenciyi kurtarmak hem de boğulmamak için uğraştım düne kadar. Karar verdim. Son gelen 2 kişiye baktım- bakıştık ve ben ilk kez kabul etmedim. Büyük bir başarı benim için. Aslında doğrusu bu kimsenin hayallerini yıkmayacaksın. Başka yerde arasın çözümü. Boşuna olacak işleri zaman zaman yapıyoruz ama neden yaptığımızı bilemiyoruz- bilmiyorum. Örneğin: Yemeğe misafir gelecek diye hazırlıyorsun, gelmiyor. Boşu boşuna hazırlandım diye üzülme. çağır başkalarını programın aksamasın, emekler de boşa gitmesin. Bu ve buna benzer olaylarda çok önemli değil ama hayal kırıklıklarının bir yerde adı boşu boşuna...
Yorumlar
Yorum Gönder