DÜNYA AĞLIYORDU…

Şaşkınlıkla ona sordum. Ne oldu? diye. “Ne olmadı ki?” diye cevapladı. Babam güneş, annem ay, benim halimse vay ki vay! Bana öyle bir sorumluluk yüklediler ki altından kalkmak için var gücümle çalışıyorum, yorulsam ne çare… Dinlenemem ki. Hem döneceksin hem de üstünde olan bu kadar soruna katlanacaksın. Böyle bir sorumluluğu çekerken hiçbir şey yapamamak ne kadar kötü… Annemler, üstünde olan canlılar ve cansızlar senin ailen. Müdahale etmeyeceksin. Onlar kardeş darılırlar, barışırlar sen yoluna devam et. İyiler de olacak kötüler de. Onlardan biri eksik olsa sen dengede duramazsın. Geçenlerde şikâyet edeyim dedim. Kötüler var gücüyle çalışırken; iyiler sadece söz üretiyorlar. Onlarla mücadele etmek için biraz kötü olmaları gerekmiyor mu? diye. Az daha ikisinin arasında tutulacaktım yani az daha donup kalacaktım. Sen dönmene devam et. Başka şeye de karışma. Onları dengeleyen ince bir adalet var. Yaşadıktan sonra anladıkları… “Dünya kardeş, ben de kendi sorunlarımın büyük olduğunu düşünürdüm senin üstünde bir nokta olarak. İnanıyorum ki bir gün rengârenk noktalar öyle bir birleşecekler ki sen mutluluktan daha bir güzel döneceksin…” diye teselli ettim.