Karışma!

desemde  kendi kendime kalbimden gelen sese göre karışmadan duramıyorum. Aslında sessiz kalmak suça ortak olmakla eş değerde görünüyor gözüme. Herkese karşı böyle değil. Bazıları şanslı elimden pardon sözümden kurtuluyorlar. Bir de karıştığımda ters bir tepki görmedim. Onu hatırlayarak karışma konusunda bir tereddüt yaşayayım.Özellikle çocuklar ve gençler konusunda. Parkta dolaşmaya çıkmıştım. Kadının biri çocuğunu hem dövüyor hem de söyleniyordu. Birden sesimi yükselterek" Ne yapıyorsun? Utanmıyor musun? Yazıklar olsun sana! v.s " benzer sözler ve devam ettim " Çocuk sahibi olmak için varını yoğunu ortaya döken ve acı çeken onlarca insan var. Onu bu dünyaya acı çektirmeye mi getirdin?  kadın önce  hayretle yüzüme baktı. Ben de "Sana ne " diyecek sandım ama olmadı kısık bir sesle "Haklısınız." deyip çocuğunun elinden tutarak uzaklaştı. Aksi de olabilirdi ama olsaydı bile ben bir şey kaybetmezdim. Sadece laf işitmiş olurdum  ve o da fazla koymazdı. " En azından söylediklerimi düşünme ve hatırlama olarak  kulağında kalabilirdi." diye düşündüm ama konuştuktan sonra....